Wybaczanie to proces. To nie tylko proces mentalny, ale także fizyczny.
Przebaczenie za krzywdy to proces długi, żmudny, ale przede wszystkim uwalniający. Trudność polega na tym, iż żal, rozczarowanie, ból może towarzyszyć przez całe życie i potęgować obniżenie nastroju, chaos życiowy, niszczyć relacje rodzinne i zawodowe.
Ten artykuł jest poświęcony wybaczaniu jako procesowi, odzyskaniu siebie oraz odbudowie równowagi. To wsparcie w przewalczeniu traum, problemów i wyzwań, które w męskim świecie są coraz bardziej pomijane.
Zazwyczaj Szpilka wkłada kij w mrowisko, tutaj też nie będzie inaczej. Ten artykuł może zmienić Twoje podejście do przebaczenia jako procesu terapeutyczno-metalnego.
Czego się dowiesz z tego artykułu?
- Jakie są etapy wybaczenia?
- Dlaczego złość musi wypłynąć na zewnątrz?
- Dlaczego brak wybaczenia boli?
- Dlaczego odczuwamy ból, wybaczając, a czasem poczucie winy, które towarzyszy nieumiejętności wybaczenia i pójścia dalej?
- Dlaczego brak wybaczania to kotwica?
Zapraszam Was do artykułu, gdzie przejdziemy przez cykl wybaczenia krok po kroku. Bez pitolenia, bez owijania w bawełnę. Konkretnie i szczerze!
Czym jest przebaczenie?
Przebaczenie to proces, w którym osoba, która została skrzywdzona, decyduje się uwolnić od negatywnych emocji i urazy, związanych z tym wydarzeniem. To akt, który polega na uwolnieniu się od chęci zemsty, gniewu czy żalu, a zamiast tego daje możliwość zaakceptowania sytuacji, co pozwala na wewnętrzne uzdrowienie.
Jak przebaczenie uzdrawia psychikę?
Przebaczenie wywiera ogromny wpływ na zdrowie psychiczne, ponieważ pozwala na uwolnienie się od negatywnych emocji, które mogą prowadzić do długotrwałego stresu, niepokoju, a nawet depresji.
Konkretnie rzecz ujmując, przebaczenie wpływa na Nas w następujący sposób:
- Redukcja stresu i napięcia emocjonalnego: Trzymanie urazy i negatywnych emocji związanych z krzywdą może prowadzić do chronicznego stresu. Przebaczenie pozwala na uwolnienie się od tych emocji, co doprowadza do zredukowania napięcia oraz pogłębienia poczucia wewnętrznego spokoju.
- Poprawa relacji międzyludzkich: Wybaczenie może pomóc w odbudowie zaufania i poprawie relacji z osobami, które Nas skrzywdziły. Po wybaczeniu możemy łatwiej nawiązywać zdrowe i pełne szacunku więzi, co jest korzystne dla naszej psychiki.
- Zmniejszenie lęku i poczucia gniewu: Utrzymywanie negatywnych emocji, takich jak gniew czy nienawiść, może prowadzić do chronicznego lęku i niepokoju. Przebaczenie pozwala uwolnić się od tych emocji, zmniejszając napięcie i poprawiając ogólne samopoczucie psychiczne.
- Wzrost poczucia kontroli: Przebaczenie daje poczucie, że to My decydujemy o swoim stanie emocjonalnym i że mamy kontrolę nad tym, jak reagujemy na przeszłość, co jest bardzo uwalniające psychicznie.
- Wzrost empatii i zrozumienia: Osoby, które potrafią przebaczyć, często wykazują większą empatię i zdolność do zrozumienia motywacji innych. Może to prowadzić do bardziej harmonijnych relacji i pozytywnie wpłynąć na ogólne zdrowie psychiczne.
- Zmniejszenie ryzyka depresji: Długotrwałe utrzymywanie urazy i negatywnych emocji może sprzyjać rozwojowi depresji. Przebaczenie pomaga pozbyć się ciężaru tych emocji, co może znacznie zmniejszyć ryzyko wystąpienia depresyjnych stanów.
- Zwiększenie poczucia szczęścia i spełnienia: Osoby, które wybaczają, często czują się lżejsze emocjonalnie i bardziej spełnione. Przebaczenie może prowadzić do większej satysfakcji z życia, ponieważ pozwala skupić się na pozytywnych aspektach i doświadczeniach, a nie na przeszłych urazach.
Jakie są etapy procesu przebaczenia?
Proces przebaczenia można podzielić na kilka kluczowych etapów:
- Uświadomienie sobie zranienia.
Na tym etapie przyznajemy sami przed sobą, że doznaliśmy krzywdy i zranienia oraz rozpoznajemy i nazywamy emocje jakie w nas wywołała. Do tego etapu warto wykorzystać koło emocji Plutchika, które pomoże je nazwać. To narzędzie często wykorzystuję w pracy z mężczyznami. Pomaga ono też zrozumieć swoje emocje, nazwać je i zaakceptować.
- Ekspresja emocji.
Następnie musimy pozwolić sobie na to, żeby przeżyć i wyrazić te emocje, zamiast tłumić je w sobie. Można to zrobić poprzez rozmowę z kimś zaufanym, spisywanie swoich emocji i uczuć w specjalnym dzienniku, udział w odpowiednio dobranej terapii lub pod opieką mentora lub innego specjalisty.
- Zrozumienie perspektywy sprawcy.
Nie jest to w żadnym razie próba usprawiedliwienia osoby, która nas skrzywdziła, a raczej próba zrozumienia, co mogło spowodować, że zachowała się w stosunku do nas w taki, a nie inny sposób. Często zakładamy, że ktoś chciał Nas skrzywdzić celowo, gdy w rzeczywistości mógł nie zdawać sobie sprawy z tego, że nas krzywdzi, albo działać pod wpływem własnego bólu, nieprzepracowanych emocji, lub nawet ingerencji osób trzecich, np. rodziny. Spojrzenie na daną sytuację z perspektywy drugiej strony może pomóc w zredukowaniu negatywnych emocji i ułatwić decyzję o wybaczeniu. Ale też przyjrzeć się swoim zachowaniom, które mogły wpłynąć na sytuację i jej rozwój. Mogły też uchronić Cię psychicznie czy fizycznie przed wystawieniem się na zranienie. Nie chcę tu mówić o Twojej winie, bo często zranienie szczególnie to w dzieciństwie nie jest Twoją winą i nie pozwól sobie tego wmówić.
Mówimy tu raczej o tym, iż wiele sytuacji można by uniknąć, gdybyśmy jako dzieci byli tego nauczeni, byli odpowiednio zaopiekowani czy kochani.
Ten etap jest trudny, bo często jest mylony z szukaniem w sobie winy.
- Podjęcie decyzji o wybaczeniu.
Wreszcie dochodzimy do etapu, w którym na podstawie świadomego wyboru postanawiamy uwolnić się od negatywnych emocji związanych z daną sytuacją czy osobą i nie chować dłużej urazy. W niektórych przypadkach (o ile to możliwe) dobrze jest wysłać list lub spotkać się ze sprawcą, by doprowadzić do pojednania.
Z własnego doświadczenia wiem, iż pomoc osoby z zewnątrz może bardzo pomóc. Przy moim osobistym wybaczeniu, gdy nie miałam jeszcze projektu SzpilkiDlaFaceta, było mi trudno pracować samej nad tym procesem. Ciągle błądziłam w żalu, wręcz cierpiałam, gdy spotykałam osobę, która przyczyniła się do krzywdy. Ale podjęłam decyzję o wybaczeniu i chcę to zrobić dla siebie samej i dla rodziny, którą sama mam, aby uzdrowić siebie i żyć bez brzemienia.
Nie znaczy to, że chcę kontaktu z tą osobą/osobami, bo nie – ale to, że chcę iść dalej i zrobić to dla siebie. Bo brak wybaczenia boli jeszcze bardziej niż praca nad nim. Dlatego Drogi Mężczyzno, warto to zrobić i pójść dalej z mniejszym bagażem.
- Praca nad własnym uzdrowieniem.
Zdecydowanie, wybaczyć to jeszcze nie koniec drogi. To nie magiczny przycisk, który w cudowny sposób przełącza coś w głowie i sercu. Niemniej jednak stanowi przełomowy moment, który rozpoczyna proces zdrowienia. Następuje stopniowe zmniejszanie wpływu krzywdy na Nasze życie oraz odbudowa wewnętrznego spokoju (zmiana mindsetu, korzystanie ze wsparcia bliskich oraz profesjonalistów, skupienie na rozwoju osobistym, ćwiczenia fizyczne i oddechowe itp.).
To niesamowicie ważny etap. Może boleć, bo w terapii wraca się do tych momentów,wspomnień.
- Integracja i uwolnienie.
Ostatni etap to akceptacja przeszłości, pogodzenie się z nią i ewentualne odbudowanie relacji lub zakończenie jej bez żalu i gniewu. Na tym etapie i w każdym poprzednim może pomóc profesjonalna pomoc. Więc Drogi Mężczyzno, jeśli nie możesz sobie sam poradzić z wybaczeniem komuś za krzywdy – proszę zgłoś się po pomoc.
Dlaczego przebaczenie boli?
Jest tak, ponieważ przebaczenie często wiąże się z koniecznością ponownego przeżycia bólu, który chcielibyśmy już zostawić za sobą. Wymaga konfrontacji z własnymi emocjami, takimi jak gniew, smutek czy poczucie niesprawiedliwości, które mogą być trudne do zaakceptowania. Czasem przebaczenie oznacza rezygnację z pragnienia zemsty lub uznanie, że nie otrzymamy przeprosin, na które liczyliśmy. Może też boleć dlatego, że odpuszczając urazę, czujemy się tak, jakbyśmy umniejszali swoje cierpienie lub „odpuszczali” sprawcy jego winę, choć w rzeczywistości chodzi o uwolnienie siebie od ciężaru negatywnych emocji (gdyż brak przebaczenia szkodzi przede wszystkim NAM!). Ból może też wynikać z fizycznego,psychicznego nie przepracowanego bólu, który wiąże się z traumą.
Czemu brak przebaczenia to kotwica?
Brak przebaczenia działa jak kotwica, ponieważ zatrzymuje Nas w przeszłości i nie pozwala iść naprzód. Pielęgnując pretensje i urazy wciąż na nowo przeżywamy ból, gniew czy poczucie krzywdy, czy niesprawiedliwości, co może wpływać na emocje, zdrowie psychiczne i relacje z innymi. Podobnie jak kotwica unieruchamia statek, tak brak wybaczenia może blokować Nasz rozwój i odbierać wewnętrzny spokój. Co istotne, przebaczenie nie oznacza zapomnienia ani usprawiedliwienia krzywdy, ale jest sposobem na pozbycie się niepotrzebnego balastu emocjonalnego i odzyskanie równowagi i spokoju.
Przebaczenie to proces trudny, bolesny, ale bardzo uwalniający. Nagle można poczuć, że toksyczność traum, ludzi którzy Nas skrzywdzili, odczucia, głębokie lęki przed spotkaniem się z nimi ponownie – mijają. Nazywam to często tańcem z lękiem.
W mojej pracy stosuję to narzędzie, aby pokazać moim klientom, że “ Nie taki diabeł straszny”, a “Piekiełko wcale tak nie parzy”. Nie zrozumcie mnie źle – nie uważam, że krzywda wyrządzona Tobie Drogi Mężczyzno jest błaha, chcę tylko powiedzieć, że jak parę razy oswoi się lęk to emocje związane z trudnym przeżyciem, stają się mniej nasilone. Przez pisanie, notowanie, mówienie o tym oswajamy się z lękiem i umniejszamy jego rolę w życiu. Możemy to nazwać umownie oswojeniem. To niezwykle ważny i przełomowy etap.
Podsumowanie
Wybaczenie to skomplikowany, ale niezwykle wyswobadzający proces, który nie polega na zapomnieniu czy usprawiedliwieniu krzywdy, lecz na świadomym wyborze uwolnienia się od bólu, gniewu i pragnienia zemsty – po to, by odzyskać spokój, równowagę i kontrolę nad własnym życiem. W artykule pokazujemy, że wybaczenie nie jest oznaką słabości, ale siły i odwagi, zwłaszcza w męskim świecie, gdzie emocje często są tłumione. Przechodząc przez kolejne etapy – od uświadomienia sobie krzywdy, przez ekspresję emocji, zrozumienie perspektywy sprawcy, aż po decyzję o przebaczeniu – można zacząć proces głębokiego wewnętrznego uzdrowienia. To nie jest łatwe, ale możliwe – i warte każdego kroku.
